Waarom is de Soresdienst nodig?
Op 12 december 2017 publiceerde het Sociaal en Cultureel Planbureau “De sociale staat van Nederland 2017”. Kort samengevat is de kwaliteit van leven van Nederlanders de afgelopen 25 jaar toegenomen. Maar er blijven ook nog hardnekkige problemen en ongelijkheden.
“De combinatie van een minder goede leefsituatie en niet-gelukkig zijn komt samen bij een groep waarbij sprake is van een stapeling van problemen in combinatie met weinig eigen mogelijkheden om de situatie te verbeteren. (...) Wat de zorgen over deze groep groter maakt, is dat meer dan de helft van hen aangeeft weinig regie te hebben over het eigen leven en ook geen kansen ziet om vooruit te komen in het leven.”
De Soresdienst is er voor deze mensen. Nederlanders die door een ingrijpende gebeurtenis: werkloosheid, scheiding, ziekte of ongeval in een voor hen uitzichtloze situatie terechtkomen. Maar ook Nederlanders die niet (meer) mee kunnen komen met de voortschrijdende technologie en digitalisering. De Soresdienst helpt hen de regie over hun eigen leven weer in handen te geven.
We hebben te maken met de gevolgen van de crisis, die in 2008 startte, die diepe sporen heeft achtergelaten, en met een in toenemende mate terugtrekkende overheid.
De overheidsinstanties en hulporganisaties waar mensen kunnen aankloppen gaan veelal uit van een zekere zelfredzaamheid en mate van regie. Mensen moeten allereerst zelf de stap zetten richting de verschillende instanties en/of terugvallen op een sociaal netwerk.
Vanuit de overheid (landelijk en lokaal) is veel regelgeving hierop gebaseerd. Denk aan de wet Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). Een feit is echter dat een behoorlijk aantal mensen periodes in hun leven meemaakt waarin ze, door ongelukkige omstandigheden, niet in staat zijn tot de zelfredzaamheid die van hen wordt verwacht. Zij hebben te maken met pech; doordat ze ziek worden, in een scheiding liggen of hun baan verliezen. Vervolgens lopen ze vast in de bureaucratie en de nieuwe financiële werkelijkheid waarmee ze plotseling te maken hebben. Vaak stapelen de problemen zich vanaf dat moment op.
Daarnaast is er een grote groep mensen die überhaupt maar moeilijk tot de van hen verwachte zelfredzaamheid in staat is. Het niet digitaal onderlegd zijn, of het hebben van een licht verstandelijke handicap, kan de katalysator zijn van problemen die zich steeds meer opstapelen, maar die met tijdelijke deskundige hulp en begeleiding kunnen worden opgelost.